nauczyciel wf, trener, najbardziej utytułowany wioślarz okresu międzywojennego, brązowy medalista olimpijski w dwójce podwójnej (1936), zasłużony trener, sędzia i działacz.
Urodzony 14 marca 1912 w Lozannie, syn Rolanda (prawnika od spraw spadkowych, który pracował w Szwajcarii) i Ireny Włodek. Przyjechał z matką do Krakowa po tragicznej śmierci ojca (wypadek samochodowy) w kwietniu 1929. 17-letni młodzieniec (192 cm wzrostu, sprawny gimnazjalista szkoły Jezuitów uprawiający piłkę nożną i pływanie) pomagał matce udzielając korepetycji z języka francuskiego. 20 maja 1929 odwiedził przystań krakowskiego AZS i został wioślarzem. Z klubem, przystanią i wioślarstwem związał się na całe, długie życie. Osiągnął sukcesy, którymi obdzielić by można kilka sportowych karier. I tylko najprawdopodobniej wojna sprawiła, że nie zdobył złotego medalu olimpijskiego.
Był 14-krotnym mistrzem Polski w jedynkach. Królował niepodzielnie w latach 1931-1939 i 1945-1949. Medale różnych kolorów zdobywał w tej specjalności na mistrzostwach Europy: 1933 w Budapeszcie (1), 1934 w Lucernie (2), 1935 w Berlinie (1), 1937 w Amsterdamie (3), 1938 w Mediolanie (2). Dalsze sukcesy osiągnął w dwójce podwójnej, mając za partnera w okresie międzywojennym Jerzego Ustupskiego, a po wojnie Csaba Dezso. W sumie kolejnych 8 tytułów mistrza Polski w latach 1932, 1935, 1936, 1939 oraz 1945-1949. I tu były medale mistrzostw Europy : złoty w Berlinie (1935) i brązowy w Belgradzie (1932). A także ten najważniejszy – olimpijski. Ze znaczących sukcesów odnotować jeszcze należy dwa starty w jedynce: akademickie mistrzostwo świata w Paryżu (1937) i drugie miejsce w Henley w wyścigu o Diamentowe Wiosła (1939). Najlepszy sportowiec Polski w Plebiscycie czytelników „PS” (1935) i zdobywca w tym roku Wielkiej Honorowej Nagrody Sportowej (dwa zwycięstwa na mistrzostwach Europy w Berlinie).
Nie zmobilizowany w 1939, wraz z kolegami bezskutecznie poszukiwał macierzystej jednostki wojskowej. Powrócił do Krakowa, gdzie przeżył okupację niemiecką (pracował m. in. jako konduktor tramwajowy). Po wojnie kontynuując karierę zawodniczą (ale już bez międzynarodowych sukcesów, podczas ME 1947 i 1949 odpadł w eliminacjach), włączył się do odbudowy wioślarstwa polskiego i reaktywowania działalności AZS Kraków (członek honorowy od 1966). Absolwent krakowskiej WSWF (mgr wf, nauczyciel), trener, sędzia klasy międzynarodowej (od 1953). Był m. in. szefem szkolenia PZTW (pod jego okiem rozwijał się talent Teodora Kocerki), pracował z młodzieżą w Belgii, NRD i Chinach. Zasłużony mistrz sportu i zasłużony działacz kultury fizycznej. Honorowy Członek PZTW (1999). W plebiscycie na najlepszego wioślarza w 80-leciu PZTW (1999) zajął zaszczytne 2. miejsce, za Teodorem Kocerką. Opowiedział o swoim życiu w książce pt. 40 000 kilometrów na skiffie (pamiętniki oprac. J. Harmata, Warszawa 1957).
Zmarł w Krakowie 6 września 2000 r. i pochowany został na Cmentarzu Rakowickim.
*1936 Berlin: wioślarstwo, jedynki – 1. w przedb. (5 zaw.) z czasem 7.31,2; w półfinale wycofał się na skutek przemęczenia (zw. G. Schäfer, Niemcy – 8.21,5); dwójki podwójne – 2. w przedb. (6 osad) z czasem 6.50.0 , 2. msc w półfinale (5 osad) z czasem 8.02.8 , 3. msc w finale (6 osad) z czasem 7.36.2 zdobywając brązowy medal (zw. W. Brytania – 7.20.8). Partnerem Vereya był J. Ustupski.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 357; Pawlak, Olimpijczycy, s. 274; Kronika sportu, s. 1009; Duński, Od Paryża , s. 970-971 (tu błędnie miejsce urodzenia Varey i dzień śmierci 7 września); Lis J., Bez cylindrów i błękitnej krwi (w:) Poczet olimpijczyków polskich, z. 2, s. 5-20; Wryk, Akademicki, s. 9 i dalsze; Marcinek, Od Kuchara, s. 50-52 , 232-233; Kobendza, 80 lat PZTW, s. 26, 57, 59, 60, 79, 133, 194, 201; USC Kraków, AZ 4794/2000 (19.10.2001 ).