nauczyciel wf, „olbrzym” z Nowego Targu, wielokrotny mistrz Polski w boksie, olimpijczyk z Berlina (1936).
Urodzony 13 kwietnia 1909 w Nowym Targu, syn Stefana i Marii z Głąbińskich (wykształcenie średnie) miał znakomite warunki fizyczne (189 cm wzrostu i 96 kg wagi) i szybko zwrócił na siebie uwagę trenerów boksu. Okazało się niebawem, że ma też silny cios i tak w poznańskiej Warcie (1931-1936) dojrzewał wielki talent, jednego z najwybitniejszych bokserów okresu międzywojennego (w latach 1936-1939 walczył w barwach Policyjnego KS Katowice).
Był 20-krotnym reprezentantem Polski w meczach międzypaństwowych (1933-1939) odnosząc 9 zwycięstw: 6-krotnie zdobywał tytuł mistrza kraju w wadze ciężkiej (1934-1939), 5-krotnie (1932-1936) walczył w drużynie mistrza Polski (poznańska Warta), 3-krotnie wystąpił na mistrzostwach Europy (1934, 1937, 1939). Był także olimpijczykiem. W sumie stoczył 170 walk (143-3-24). Po zakończeniu kariery zawodniczej (po wojnie) był nauczycielem wf w Technikum Skórzanym w Nowym Targu, prowadząc z młodzieżą m.in. treningi bokserskie i lekkoatletyczne. Zajmował się także szkoleniem bokserów Rzemieślniczego Klubu Sportowego Gorce.
Zmarł w Nowym Targu 10 maja 1993 roku i tam też jest pochowany.
*1936 Berlin: boks, waga ciężka – pierwszą kolejkę przeszedł bez walki, w drugiej przegrał z J. Feansem (Urugwaj) i odpadł z turnieju (zw. H. Runge, Niemcy).
Bibl.: Kurzyński, Tysiąc wspaniałych (1), s. 122-124; Głuszek, Leksykon 1999, s. 300 (tu błędna data urodzenia i brak daty śmierci); Pawlak, Olimpijczycy, s. 204 (tu błędna data urodzenia i błędny bilans stoczonych walk); USC Nowy Targ, pismo z 12.10.2001.
