ślusarz, czołowy sztangista świata przełomu lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, nie miał szczęścia do startów olimpijskich w Montrealu (1976) i Moskwie (1980).
Urodzony 2 września 1953 w Świdnicy, syn Bolesława i Genowefy, absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Opolu. Sztangista (150 cm, 52 kg) LKS Świdnica, Dolmelu Wrocław i Odry Opole startujący w wadze muszej (52 kg). Mimo iż należał do ścisłej czołówki światowej, nie miał szczęścia do startów olimpijskich (wyniki poniżej swoich możliwości).
7-krotny mistrz Polski 1975-1980, 1982 (i wielokrotny rekordzista) życiowy sukces odniósł w Lublanie, gdzie zdobył tytuł mistrza świata i Europy (1982) oraz został rekordzistą świata wagi muszej w podrzucie osiągając w dodatkowym podejściu 143,5 kg (18 września 1982). Wynik w trójboju mistrza świata – 250 kg (107,5+142,5). Rok później zdobył podczas MŚ medal brązowy z rezultatem 247,5 kg (107,5+140). Był poza tym jeszcze medalistą mistrzostw Europy: 2-krotnie srebrnym: 1979 – 232,5 kg (102,5+130) i 1980 – 237,5 kg (102,5+135) i brązowym 1983 – 247,5 kg (107,5+140). Zasłużony Mistrz Sportu odznaczony m.in. złotym i srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.
Zmarł 5 października 2012 roku.
*1976 Montreal: podnoszenie ciężarów, w. musza 52 kg – 6 m. na 23 start. z wynikiem 220 kg: 95+125 (zw. A. Woronin ZSRR – 242,5 kg: 105+137,5).
*1980 Moskwa: podnoszenie ciężarów, w. musza 52 kg – 5 m. z wynikiem 240 kg: 105+135 (zw. K. Osmonaliew ZSRR – 245 kg: 107,5+137,5).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 256 (tu brak danych dot. startu w IO w Moskwie 1980); Pawlak, Olimpijczycy, s. 150; Szyk, Polski sport ciężarowy, s. 58, 64; Kronika Sportu, s. 978; Wywiad środowiskowy.
