LEWANDOWSKI STEFAN
ps. „Latający doktor”, chirurg, ortopeda, czołowy średniodystansowiec lat pięćdziesiątych, mistrz i rekordzista Polski, olimpijczyk z Helsinek (1952) i Rzymu (1960).
Urodzony 30 maja 1930 w Gdańsku – Wrzeszczu, syn Józefa, urzędnika państwowego PKP w Gdańsku i Łucji Orłowicz, absolwent szczecińskiego Gimnazjum i Liceum im. H. Pobożnego (1949) i miejscowej Pomorskiej Akademii Medycznej (1955), dr chirurg, ortopeda. Lekkoatleta (180 cm, 61 kg) wrocławskiego AZS (1951) i klubów szczecińskich: AZS (1951-1955), Budowlanych (1956), Startu (1957), Czarnych (1958) i ponownie AZS (1959-1961) specjalizujący się w biegach średnich. 22-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1953-1960 (26 startów, 8 zwycięstw indywidualnych), 18-krotny rekordzista kraju (800, 1000, 1500, 2000 m oraz sztafetach) i 2-krotny mistrz Polski: 800 m (1959) i 1500 m (1955). Rekordy życiowe: 400 m – 48.4 (17 sierpnia 1956 Szczecin), 800 m – 1.46.5 (20 września 1959 Kolonia), 1000 m – 2.19.0 (10 sierpnia 1959 Gaevle), 1500 m -3.41.0 (8 września 1959 Goeteborg), 3000 m – 8.23.0 (20 listopada 1955 Szczecin). Uczestnik mistrzostw Europy w Sztokholmie (1958), gdzie odpadł w przedbiegach oraz Akademickich Mistrzostw Świata w Budapeszcie (1954) i Międzynarodowych Igrzysk Sportowych Młodzieży (1953, 1955), gdzie zajmował miejsca 4-6.
Po zakończeniu kariery zawodniczej (jego największym krajowym rywalem był E. Potrzebowski) poświęcił się całkowicie pracy zawodowej, w której osiągnął znaczące sukcesy. Od 15 stycznia 1957 pracował jako asystent w Katedrze Chirurgii Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie u boku wybitnego chirurga prof. Tadeusza Sokołowskiego. Pod jego kierunkiem ukończył specjalizację chirurga – ortopedy. W 1962 wyjechał do RFN na zaproszenie Dyrekcji Kliniki Urazów Sportowych w Lüdenscheid koło Dortmundu, gdzie pracował do 1966 jako chirurg – ortopeda. W 1967 obronił w Niemczech pracę doktorską, a w rok później nostryfikował w Szczecinie w Pomorskiej Akademii Medycznej. W latach 1968-1971 podjął pracę w Klinice Urazowej u słynnego profesora Adama Grucy w Warszawie przy ul. Lindleya. W 1971 ponownie wyjechał do Kliniki w Lüdenscheid. Trzy lata później przyjął stanowisko adiunkta w II Klinice Urazów Sportowych w Stuttgarcie. Po ukończeniu specjalizacji (w ośrodku ortopedii urazowej w Tübingen) otworzył własny Ośrodek Ortopedyczny w Lindau nad Jeziorem Bodeńskim, zaś kolejny ośrodek w 1981 w Hamm koło Dortmundu. W czasie swojej pracy w Niemczech jako lekarz, ściśle współpracował także z PZLA. Leczył i operował wielu polskich olimpijczyków, m. in. Grażynę Rabsztyn, Teresę Sukniewicz i Bronisława Malinowskiego. Od 1993 przeszedł na zasłużoną emeryturę. Obecnie osiadł na stałe w Szczecinku. Zasłużony Mistrz Sportu (1962). Jego karierę sportową i zawodową opisał Zbigniew Szafkowski w pracy pt. „Latający doktor” oraz Tomasz Olszewski w pracy magisterskiej pt. „Czołowi lekkoatleci Pomorza Zachodniego”.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 257; Pawlak, Olimpijczycy, s.152; Kurzyński, Indeks LA 1945-1956 (oprac. niepubl.); Łojewski, Mecze mężczyzn, s. 45, 337; MP mężczyzn 1945-2002 (oprac. niepubl.); Encyklopedia (Statystyczna) LA, s. 31 , 34, 97-98, 114, 136; zur Megede, Die Geschichte der olympischen Leichtathletik, s. 73, 186, 188; Szafkowski, Latajacy doktor, Gorzów Wlkp. 2002; Olszewski, praca magisterska „Czołowi lekkoatleci Pomorza Zachodniego”.
*1952 Helsinki: 1500 m – 7 m. w V przedb. (7 zaw.) z czasem 4.00.8, odp. z konk. (zw. J. Barthel, Luksemburg – 3.45.1).
*1960 Rzym: 800 m – 4 m. w VI przedb. (6 zaw.) z czasem 1.51.6, odp. z konk. (zw. P. Snell, N. Zelandia – 1.46.3); 1500 m – 11 m. w III przedb. (13 zaw.) z czasem 3.59.3, odp. z konk. (zw. H. Elliot, Australia – 3.35.6).
| « powrót do listy |