inżynier elektryk, koszykarz warszawskiego AZS, jeden z asów „Czarodziejów z Bielan”, wielokrotny reprezentant Polski, olimpijczyk z Tokio (1964).
Urodzony 1 lipca 1939 w Warszawie, syn Tadeusza i Bronisławy Rudowskiej, absolwent miejscowego Liceum im. A. Mickiewicza (1956) i Wydziału Elektrycznego PW (1965), gdzie otrzymał tytuł inżyniera elektryka (specjalista energetyk). Koszykarz (204 cm, 75 kg) warszawskiego AZS (kariera sportowa 1957-1973) i Tęczy Kielce (1970-1972, II liga), wychowanek trenera Zygmunta Olesiewicza. Spokojny, zrównoważony tzw. center, który wykorzystując swoje warunki fizyczne (bardzo długie ręce), jako jeden z pierwszych w kraju potrafił „zachować się” pod koszem. Strzelał dużo i celnie. Już wówczas jego „czapy” i „wsady” stawały się wielką atrakcją koszykarskich zmagań. Pod wpływem m. in. jego gry nazywano akademików „Czarodziejami z Bielan”. Zdobywca Pucharu Polski (1958), mistrz Polski (1967), 38-krotny reprezentant kraju (1961-1964), olimpijczyk z Tokio (1964) i uczestnik dwumeczu z USA (1964). Odznaczony m. in. brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.
*1964 Tokio: członek drużyny koszykówki, która po zwycięstwach nad Węgrami 56:53, Japonią 81:57, Włochami 61:58 i Kanadą 74:69 oraz porażkach z Meksykiem 70:71, Puerto Rico 60:66 i ZSRR 65:74 zajęła 3 m. w grupie elim. W spotkaniu o 5-8 m. Polacy pokonali Urugwaj 82:69, a w pojedynku o 5-6 m. przegrali z Włochami 59:79, zajmując 6 m. w turnieju. Partnerami B. w drużynie byli: K. Czernichowski, Z. Dregier, K. Frelkiewicz, B. Likszo, M. Łopatka, S. Olejniczak, A. Perka, J. Piskun, A. Pstrokoński, K. Sitkowski i J. Wichowski.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 159; Pawlak, Olimpijczycy, s. 34; Porada, Igrzyska, s. 863; Michniak, Świętokrzyski Leksykon Sportowy, s. 19; Archiwum USC Warszawa; APW, nr ind. 49275 + 5659; wywiad środowiskowy.