bokserski wicemistrz świata z Berlina (1995), olimpijczyk z Atlanty (1996).
Urodzony 15 kwietnia 1970 w Grójcu, absolwent szkoły średniej, przedsiębiorca (przetwórstwo owocowe). Pięściarz (179 cm, 74 kg), wychowanek warszawskiej Gwardii i trenera Wiktora Szulca (1986-1996), potem zawodnik Walki Zabrze (1996-1997) i Polonii Świdnica (1998). 6-krotny mistrz Polski: w wadze półśredniej (1990), średniej (1993, 1994) i półciężkiej (1995, 1997, 1998) i 2-krotny drużynowy mistrz kraju: w zespole Walki Zabrze (1997) i Polonii Świdnica (1998) oraz 9-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1989-1997 (5 zwycięstw, 4 porażki).
Największy sukces (w czasie 13-letniej kariery sportowej) odniósł podczas mistrzostw świata w Berlinie (1995), gdzie w wadze średniej, po wygraniu czterech walk, dopiero w finale przegrał 2:6 z doskonałym Kubańczykiem Arielem Hernandezem i zdobył tytuł wicemistrza świata. Nie zdobył już więcej żadnego medalu: ani na mistrzostwach świata w Budapeszcie (1997), ani podczas mistrzostw Europy (1989, 1996), gdzie odpadł z konkurencji już w fazie eliminacji.
Zwycięzca turnieju im. F. Stamma w wadze średniej (1994, 1995). Stoczył 294 walki (242-10-42). Ostatni pojedynek stoczył podczas Igrzysk Dobrej Woli w Nowym Jorku (1998), gdzie uległ Denisowi Lebiediewowi (Rosja). Ogłoszenie zakończenia kariery zaskoczyło entuzjastów boksu (1999). Do osiągnięcia większych sukcesów – co przyznał sam wicemistrz świata – zabrakło determinacji i pracowitości.
*1996 Atlanta: boks, w. średnia 75 kg – w pierwszej kolejce wygrał 9:6 z Mohamedem Mesbahi (Maroko), w drugiej kolejce wygrał 11:6 z Japończykiem Hirokuni Moto, w ćwierćfin. przegrał 12:16 z Malikiem Beyleroglu (Turcja) i odp. z konk. zajmując 5-8 m. (zw. A. Hernandez, Kuba).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 161; Kurzyński, Tysiąc wspaniałych (2), s. 26-27; Skotnicki, Od Olimpii do Atlanty, s. 224; Pawlak, Olimpijczycy, s. 37; Żochowski R., Tomaszu czy ci nie żal, „Bokser”, 1999, nr 2.