ps. „Walek”, jeden z najlepszych napastników w historii polskiego hokeja, 178-krotny reprezentant kraju, olimpijczyk z Sapporo (1972) i Innsbrucku (1976), kapitan drużyny narodowej, trener w Cortina d’Ampezzo.
Urodzony 27 października 1948 w Nowym Targu, syn Tadeusza i Zofii Karłowicz, absolwent miejscowego Technikum Ekonomicznego (1968). Hokeista (173 cm, 72 kg) Podhala Nowy Targ 1963-1979 (incydentalnie wypożyczony do Cracovii 1968) oraz austriackiego ATSE Graz (1979) i szwajcarskiego HC Dubendorf (1980-1981). Najpierw chciał zostać bokserem (miał świetnego nauczyciela, znanego z okresu międzywojennego i z pojedynków w KL Auschwitz – „Teddy” Pietrzykowskiego), ale był za młody (13 lat), a już chciał walczyć. Uległ więc ogólnej nowotarskiej hokejomanii i wszystko to, czego nauczył się w ringu, przydało mu się potem na lodowisku. Powiedział kiedyś na ten temat: „Hokej jest sportem bezpośredniej walki. Jeśli nie wierzysz w siebie, zaczynasz się bać, możesz od raz zjechać z lodu. Nie można dać się zastraszyć, ustąpić ani na centymetr. Nawet jeśli przeciwnik jest silniejszy fizycznie, musisz iść na niego, grać tak, jakby nic się nie stało. W przeciwnym wypadku rywal będzie atakował śmielej i w konsekwencji przestaniesz grać, będziesz statystą na lodowej tafli”.
Boks „zbliżył” go do przeciwnika, nauczył walczyć, często nawet jak w ringu, tylko bez rękawic (słynne pojedynki z hokeistami USA). Na początek była więc zadziorność i fantazja młodego górala, potem w miarę postępów w hokejowej edukacji (trenerzy: Zdzisław Adamczyk, Mieczysław Chmura, Frantisek Voøiška, Anatolij Jegorow) okazało się, że ma wyraźną smykałkę do tej męskiej gry (spostrzegawczość, intuicja, błyskawiczny start do krążka, zwrotność, ostry i celny strzał). A kiedy stosunkowo szybko doszła perfekcyjna jazda na łyżwach i wysoka technika w operowaniu kijem, wiadomo było, że w Nowym Targu narodził się jeden z największych talentów w tej dyscyplinie sportu w Polsce. Karierę zrobił błyskawiczną. Jako junior (1965) wystartował w ekstraklasie. Na mistrzostwach Europy w Helsinkach (1966) dziennikarze i trenerzy zagraniczni wybrali go najlepszym napastnikiem. A w tych mistrzostwach juniorów jego rywalami byli m. in. dwaj hokeiści ZSRR: Walery Charłamow i Aleksander Malcew. Rok później (1967) debiutował w narodowej drużynie seniorów, z MŚ 1972 w Bukareszcie przywiózł tytuł najlepszego zawodnika mistrzostw. Lwia część jego kariery sportowej łączy się nierozerwalnie z najlepszym okresem gry polskiej reprezentacji po wojnie, kiedy walczyliśmy i staczaliśmy równorzędne boje ze Szwecją, Niemcami, Finlandią i USA. Wygraliśmy także z ZSRR (6:4) w Katowicach (1976). Ktoś kiedyś powiedział: „Taki talent rodzi się raz na 100 lat”, a trener naszej reprezentacji Anatolij Jegorow (1970-1975) dodał niekonwencjonalnie: „To prawdziwy magik z zaczarowaną laską”.
11-krotny mistrz Polski (1966, 1969, 1971-1979 i jednoroczny wicemistrz (1970), zdobył w ligowych rozgrywkach 375 goli i 3-krotnie otrzymał Złotego Kija redakcji „Sportu” dla najlepszego hokeisty w kraju (1972, 1977, 1979). 178-krotny reprezentant Polski 1967-1979 (wieloletni kapitan, grał w ataku z Józefem Słowakiewiczem i Tadeuszem Kacikiem, najdłużej i z najlepszym efektem z Mieczysławem Jaskierskim i Stefanem Chowańcem, strzelec 59 goli. Olimpijczyk (1972, 1976), uczestnik 11 turniejów o MŚ: 1969 Ljubljana – 8 m. (gr. B-2), 1970 Sztokholm – 6 m., 1971 Berno, Lyss – 8 m., 1972 Bukareszt – 7 m., 1973 Moskwa – 5 m., 1974 Helsinki – 5 m., 1975 RFN – 5 m., 1976 Katowice – 7 m., 1977 Tokio – 10 m. (gr B-2), 1978 Belgrad – 9 m. (gr. B-1), 1979 Moskwa – 8 m. Wybrany do drużyny „All Stars” MŚ gr. B (1972). W IO i MŚ rozegrał 66 meczów strzelając 12 goli. Po zakończeniu kariery zawodniczej w kraju grał w Austrii (pierwsza kontuzja w karierze sportowej, złamał rękę) i Szwajcarii (grający trener). Po powrocie do kraju był m. in. trenerem Podhala Nowy Targ (doprowadził popularne „Szarotki” znów do tytułu mistrza Polski w 1987). Obecnie pracuje jako trener w Cortina d’ Ampezzo. Zasłużony Mistrz Sportu. Żonaty (Józefa) ma troje dzieci (Marek – był także hokeistą Podhala Nowy Targ i Cracovii, Agnieszka, Piotr).
*1972 Sapporo: członek drużyny hokejowej, która w elim. pokonała RFN 4:0 i w finale po porażkach z CSRS 1:14, Finlandią 1:5, Szwecją 3:5, USA 1:6 i ZSRR 3:9 zajęła 6 m. w turnieju (zw. ZSRR). Skład drużyny zob. – Batkiewicz Józef.
*1976 Innsbruck: członek drużyny hokejowej, która w elim. pokonała Rumunię 7:4, a w finale po zwycięstwie z CSRS 1:0 (walkower dla Polski, gdyż czeski zawodnik F. Pospisil zażył niedozwolone środki, wynik meczu 7:1 dla Czechosłowacji) i po porażkach z ZSRR 1:16, RFN 4:7, Finlandią 1:7 i USA 2:7 zajęła 6 m. w turnieju (zw. ZSRR). Skład drużyny zob. – Chowaniec Stefan.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 378; Pawlak, Olimpijczycy, s. 299; MES, t. 1, s. 669; Porada, Igrzyska, s. 879, 894; Domański, Śladem, s. 180-183; Zieleśkiewicz, Encyklopedia, s. 237, 285, 288-290; Wywiad środowiskowy.