MANIAK WIESŁAW JAN (1938-1982)
inżynier i mgr wf, sprinter, jeden z najszybszych ludzi świata na początku lat sześćdziesiątych, medalista olimpijski z Tokio (1964) w sztafecie 4×100 m, mistrz Europy w biegu na 100 m (Budapeszt).
Urodzony 22 maja 1938 we Lwowie (syn Antoniego), absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Szczecinie (1956), Politechniki Szczecińskiej (inż. specjalista budowy elektrowni atomowych ) i AWF w Poznaniu (1975), gdzie otrzymał tytuł magistra wf (specjalność sport), lekkoatleta (171 cm, 74 kg) Legii Warszawa (1963), Pogoni Szczecin (1964 -1968) i Skry Warszawa (1968-1972). Zawodnik o ciekawym życiorysie: urodzony we Lwowie, wychowany (przez matkę) w Szczecinie, jako młody chłopak wyjechał do ojca (po działaniach wojennych nie powrócił do kraju) do Irlandii, gdzie pracował i… nauczył się biegać. Występując pod nazwiskiem Vic Maning zdobył tytuł mistrza północnej Anglii na 100 y i wicemistrza na 220 y. Ojciec niezbyt zadowolony ze „sportowania” syna (chciał, aby się dalej kształcił, a to było możliwe tylko w Polsce) zaoferował jego usługi PZLA, z których skorzystano. Od 1963 wszedł do grona najlepszych sprinterów Polski, uzupełniał skład reprezentacyjnej sztafety 4×100 m (Foik, Dudziak, Zieliński, Syka, Juskowiak), stając się podopiecznym Zygmunta Zabierzowskiego i Włodzimierza Drużbiaka.
Nieprzyjęty zbyt entuzjastycznie przez kolegów stał się rewelacją IO w Tokio (1964), gdzie w biegu na 100 m przegrał tylko z czarnoskórymi sprinterami. Był najszybszym Europejczykiem i – jak się okazało – podporą naszej sztafety. 16-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1963-1968 (30 startów, 4 zwycięstwa indywidualne), 1-krotny rekordzista Europy w sztafecie 4×100 m (39.2), 12- krotny rekordzista kraju: w biegu na 100 m (10.2 -10.1), krajowej i reprezentacyjnej sztafecie 4×100 m i 4×200 m i 6-krotny mistrz Polski: 100 m (1965-1967,1971), 200 m (1965) i 4×100 m (1963). Rekordy życiowe: 100 m – 10.1 (13 sierpnia 1965 Szczecin ) i 10.35 (14 października 1964 Tokio), 200 m – 21.1 (14 maja 1967 Szczecin). 2-krotny uczestnik mistrzostw Europy (1966, 1971).
Największy sukces odniósł w Budapeszcie (1966), gdzie w biegu na 100 m zdobył złoty medal osiągając w finale 10.5 (10.55). Startował także 2-krotnie w finale Pucharu Europy (1965, 1967), gdzie m.in. w Stuttgarcie (1965) nasza sztafeta 4×100 m zajęła 2 m. z czasem 39.5 (biegł z A. Zielińskim, E. Romanowskim i M. Dudziakiem). Po zakończeniu kariery sportowej – wieloletni pracownik warszawskiego Energopolu, m.in. na terenie ZSRR, gdzie (Kurczatow) zmarł na zawał serca 28 czerwca 1982 (przez krótki okres czasu pracował też jako trener sprinterów Skry). W 2002 nowy stadion w Szczecinie nazwany został imieniem Wiesława Maniaka.
*1964 Tokio: 100 m – 1. w VII przedb. (7 zaw.) z czasem 10.5, 2. msc w II ćwierćfin. (7 zaw.) z czasem 10.3, 2. msc w I półfin. ( 8 zaw.) z czasem 10.1, 4. msc w finale z czasem 10.4 (zw. R. Hayes USA – 10.0); 4 x 100 m – 2. w I przedb. (7 zesp.) z czasem 39.9, 2. msc w II półfin. (8zesp.) z czasem 39.6, 2. msc w finale ( 8 zesp.) z czasem 39.3 (zw. USA – 39.0) – zdobywając srebrny medal. Partnerami M. w sztafecie byli: M. Dudziak , M. Foik i A. Zieliński.
*1968 Meksyk: 100 m – 4. w I przedb. (7 zaw.) z czasem 10.4, odp. z konk. (zw. J. Hines, USA – 9.95); 4 x 100 m – 3. w III przedb. (5 zesp.) z czasem 40.2, 4. msc w I półfin. (8 zesp.) z czasem 38.9, 8. msc w finale (8 zesp.) z czasem 39.2 (zw. USA – 38.2). Partnerami M. w sztafecie byli: M. Dudziak , Z. Nowosz i E. Romanowski.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 268; Pawlak, Olimpijczycy, s. 164-165; Duński, Od Paryża, s. 544-545; Łojewski, Mecze mężczyzn, s. 46, 342; Encyklopedia (Statystyczna) LA, s. 10, 11, 26, 95, 137, 151; Kurzyński, Indeks LA 1957-1970 (oprac. niepubl.); MP mężczyzn 1945-2002 (oprac. PZLA niepubl.) ; zur Megede, Die Geschichte der olympischen Leichtathletik, s. 248, 249, 251, 292, 293, 332, 376 , 377; Mistrovstvi Evropy 1934-1974, s. 51.