Wiesław Ksawery Rudkowski (1946-2016), kpt. sł. st. WP, trener, pięściarz z dziesięcioma tytułami mistrza Polski, mistrz Europy z Katowic (1975) i wicemistrz olimpijski z Monachium (1972).
Urodzony 17 listopada 1946 w Łodzi, syn Stefana i Janiny Trzaskalskiej, absolwent Liceum Ogólnokształcącego i Kursu Trenerskiego przy AWF we Wrocławiu (1979), kpt. sł., st. WP, trener, pięściarz (180 cm, 71kg) RKS Ruda Łódź (1962-1963), gdzie pierwszym jego trenerem był Stanisław Jaskuła, a następnie Widzewa Łódź (1964-1965) i od początku służby wojskowej Legii Warszawa (1966-1975). Tu dostał się pod opiekuńcze skrzydła trenera Stanisława Wasilewskiego, a współpartnerami w treningowej sali stali się tacy m. in. pięściarze jak Grudzień, Kaczyński i Branicki. 10-krotny mistrz Polski (więcej tytułów: 11, zdobył tylko Zbigniew Pietrzykowski): w wadze półśredniej (1966) i lekkośredniej (1967-1975). Podczas krajowych mistrzostw (1966-1975) stoczył 41 zwycięskich walk! Nie przegrał żadnego pojedynku.
4-krotny drużynowy mistrz Polski w zespole Legii (1968/69, 1971, 1973, 1975) i 13-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1965-1974 (8 zwycięstw i 5 porażek). 4-krotnie brał udział w mistrzostwach Europy (1967, 1971, 1973, 1975), gdzie zdobył medal złoty, srebrny i brązowy. Mistrzowski tytuł wywalczył w swoim ostatnim starcie (1975) na ringu w Katowicach, kiedy to po zdecydowanych (5:0) zwycięstwach nad Harrisonem (Szkocja), Kemelem (CSRS), Dorferem (Austria) pokonał w finale 4:1 reprezentanta ZSRR Wiktora Sawczenkę. Medal srebrny zdobył po przegranym pojedynku finałowym w Belgradzie (1973) z Anatolijem Klimanowem 0:5, zaś brązowy po przegranej walce półfinałowej w Madrycie (1971) z Jugosłowianinem Svetomirem Belicem.
Na krajowym podwórku był jednak absolutnym królem. Od 1967, przez 9 lat nie przegrał z żadnym przeciwnikiem (a pokonał m. in. mistrza olimpijskiego Mariana Kasprzyka co uważał za swój wielki sukces). Zwycięzca turnieju „Czarne diamenty” w kat. lekkośredniej (1972) i turnieju „Czarne Tulipany” w Holandii (1972). Stoczył w sumie 268 walk (248-4-16). Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m. in. srebrnym i brązowym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Krzyżem Oficerskim OOP (1999). Działacz PKOl, Towarzystwa Olimpijczyków Polskich i trenerem kadry juniorów w PZB.
Zmarł w nocy z 13/14 lutego 2016 roku w Warszawie.
*1968 Meksyk: boks, pięściarz, w. średnia – w pierwszej kolejce wygrał na skutek przewagi w II rundzie z Charlesem Amosem (Gujana), w ćwierćfin. przegrał 0:5 z Aleksiejem Kisielewem (ZSRR), odp. z konk. zajmując m. 5-8 (zw. C. Finnegan, W. Brytania).
*1972 Monachium: boks, pięściarz, w. lekkośrednia – w pierwszej kolejce pokonał 5:0 Antonio Castelliniego (Włochy), w drugiej zwyciężył także 5:0 Najdena Stanczewa (Bułgaria), w ćwierćfin. wygrał 4:1 z głównym kandydatem do złotego medalu Kubańczykiem Rolandem Garbeyem (!), w półfin. pokonał 4:1 Petera Tiepolda (NRD) i w finale przegrał 2:3 z Dieterem Kottyschem (RFN) zdobywając srebrny medal. Był to trzeci pojedynek obu pięściarzy. Przy remisie 1:1 tym razem Polak był lepszy, ale zwycięstwo stosunkiem głosów 3:2 przyznano bokserowi gospodarzy igrzysk, który na olimpijskim turnieju kończył karierę sportową. Powinien był być wyeliminowany już w pojedynku półfinałowym z Anglikiem Alanem Minterem. Po tym incydencie wiadomo już było, że Polak może wygrać finał tylko nokautując Niemca. Ale tak się nie stało. Rudkowski podzielił w Monachium los Walaska w Rzymie.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 313; Kurzyński, Tysiąc wspaniałych (2), s. 206-207; Zmarzlik, Bij mistrza, s. 200; Osmólski, Leksykon boksu, s. 218; Duński, Od Paryża, s. 745-746 (tu błędnie dzień urodzenia 18 listopada); Pawlak, Olimpijczycy, s. 219 (tu błąd jak wyżej); Skotnicki, Od Olimpii do Atlanty, s. 194, 198; USC Łódź – Centrum, AU IV – 7983/ 46.
