KRÓL WŁADYSŁAW (1907-1991)
jeden z najwybitniejszych sportowców Łodzi, reprezentacyjny hokeista i piłkarz, olimpijczyk z Ga-Pa, szkoleniowiec, działacz, wychowawca młodzieży.
Urodzony 30 października 1907 w Nałęczowie w robotniczej rodzinie Szczepana i Rozalii Tarka, po ukończeniu miejscowej szkoły powszechnej uczęszczał do Szkoły Rzemiosł w Lublinie, gdzie uzyskał uprawnienia mechanika (1926). W tym zawodzie pracował kolejno w: Lubelskiej Wytwórni Samolotów, a po przeniesieniu się do Łodzi (1928) w Fabryce Maszyn Włókienniczych Müllera i Seidla, a następnie (1931-1946) w Elektrowni Łódzkiej S.A. (mechanik brygadzista).
Po dziecięcych zabawach sportowych w Nałęczowie, życie zawodnicze rozpoczął w lubelskim Wojskowym Klubie Sportowym (1921), najpierw w piłkarskim zespole juniorów (mimo, iż jako uczeń objęty był zakazem gry w drużynach klubowych), a potem (1924) seniorów.
Za namową piłkarza ŁKS Antoniego Kowalskiego dalsze jego losy związane są z Łodzią i Łódzkim Klubem Sportowym (debiut w I zespole 14 marca 1928), któremu pozostał wierny do końca życia. Na piłkarskim boisku rozegrał w jego barwach (1928-1946) ponad 450 meczów, strzelając (tylko w spotkaniach ligowych) 104 bramki (setną jubileuszową zdobył w meczu z Ruchem Wielkie Hajduki w 1937).
Dostąpił także zaszczytu reprezentowania barw Polski (1933-1937), w czterech meczach zdobył dwa gole. Okazało się jednak, że największą pasją jego sportowego życia był hokej na lodzie. Zainteresował się nim zawodniczo zimą 1929/1930 z chwilą powstania sekcji ŁKS. Był organizatorem, trenerem zespołu i jak się okazało, jedynym łódzkim hokeistą okresu międzywojennego, który awansował do drużyny narodowej (debiut w Krynicy 26 lutego 1934), w której rozegrał (1934-1939) 19 spotkań i zdobył 3 bramki (ostatni mecz hokejowy grał w lidze 5 lutego 1950 z Górnikiem Janów).
Wystąpił m.in. w międzynarodowych turniejach w Krynicy, Szwajcarii, mistrzostwach świata w Pradze (1938) i IO. Obok piłki nożnej i hokeja – grał także w tenisa. Przez wiele lat (1931-1938) był w klubie niedościgniony, ale tylko raz (1938) zdobył w singlu tytuł mistrza Łodzi.
Pracę szkoleniowo-trenerską rozpoczął od hokeja (1931) doskonaląc swoje umiejętności poprzez wiele kursów przed i po II wojnie światowej. W czasie opieki nad hokeistami ŁKS (1931-1962) wyszkolił wielu świetnych zawodników, a wśród nich olimpijczyków: K. Birulę-Białynickiego, W. Kosyla, J. Potza. Jeszcze większe sukcesy osiągnął jako szkoleniowiec piłkarski (od 1959 trener klasy „S”) w ŁKS: wicemistrzostwo Polski (1954), Puchar Polski (1957) i wreszcie mistrzostwo Polski (1958 – słynni „rycerze wiosny”).
Ukoronowaniem wieloletniej pracy szkoleniowej z młodzieżą piłkarską był tytuł mistrza Polski juniorów, który zdobył ŁKS (1962) pod wodzą swojego zasłużonego piłkarza, hokeisty i szkoleniowca. Był także znanym, cenionym i ofiarnym działaczem, m.in. kapitanem sportowym PZHL, ŁOZHL, ŁOZPN, członkiem zarządu ŁKS, aktywnie uczestniczył w pracach Łódzkiego Klubu Olimpijczyka i Radzie Programowej Muzeum Sportu i Turystyki w Łodzi. Odznaczony m.in. Krzyżami: Oficerskim (1979) i Kawalerskim (1972) OOP. Żonaty (Wanda Andrzejewska), małżeństwo było bezdzietne.
Zmarł w Łodzi 29 stycznia 1991 i pochowany został na Starym Cmentarzu przy ul. Ogrodowej.
*1936 Garmisch-Partenkirchen: piłka nożna – członek drużyny, która po zwycięstwie nad Łotwą 9:2 i porażkach z Kanadą 1:8 oraz Austrią 1:2 zajęła 3. miejsce w grupie elim. (4 druż.) i odp. z turnieju (zw. W. Brytania). Skład drużyny zob. – Kasprzycki Mieczysław.
Bibl.: Słownik WF, 1991, z. 1, s. 127-129 (Andrzej Bogusz); Bogusz, Łódzcy olimpijczycy, s. 90; EP Fuji, t. 16 , s. 169; Domański, Śladem, s. 180-183; Głuszek, Leksykon 1999, s. 242; Pawlak, Olimpijczycy, s. 134-135; wydawnictwo jubileuszowe ŁKS (1933, 1948, 1958); Gowarzewski, Biało-Czerwoni, s. 365; Hałys, Polska piłka nożna, MES, t. 1, s. 310; Porada, Igrzyska, s. 822; Wywiad środowiskowy; brak w Encyklopedii sportów zimowych (2001).