inżynier architekt, mistrz i rekordzista Polski w skoku o tyczce, olimpijczyk z Tokio (1964).
Urodzony 3 września 1940 w Mijaczowie-Myszkowie, pow. Zawiercie, w robotniczej rodzinie Władysława i Melanii Słowikowskiej, ukończył Technikum Budowlane nr 17 w Częstochowie (1961) i Wydział Architektury PW (1972), gdzie otrzymał tytuł magistra inżyniera architekta (specjalność projektowanie budynków użyteczności publicznej). Tyczkarz (183 cm, 75 kg) MKS Raków Częstochowa (1958-1961) oraz warszawskich klubów: Lotnika (1962-1967) i Legii (1968-1973), podopieczny trenerów: Zenona Ważnego i Andrzeja Krzesińskiego.
22-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1962-1971 (22 starty, 1 zwycięstwo indywidualne), 6-krotny rekordzista kraju (od 4.69 w 1963 do 5.05 w 1967) i 5-krotny mistrz Polski w skoku o tyczce (1963-1966, 1971). Rekord życiowy: skok o tyczce – 5.13 (21 sierpnia 1971 Warszawa). Podczas mistrzostw Europy zajął miejsca: 1966 (Budapeszt) – 6, 1971 (Helsinki) – 5 oraz w Europejskich Igrzyskach Halowych: 8 m. w Pradze (1967). Był 5. podczas finału Pucharu Europy w Stuttgarcie (1965) z wynikiem 4.80 (zwycięzca W. Nordwig z NRD skoczył 5.00). Jako jeden z niewielu polskich sportowców występował w grupie zawodowców ITA (1973).
Zmarł 29 czerwca 2012 roku w Nowym Jorku.
*1964 Tokio: lekkoatletyka, skok o tyczce – w elim. osiągnął 4.40 (min. kw. 4.60) i odp. z konk. (zw. F. Hansen, USA – 5.10).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 327; Pawlak, Olimpijczycy, s. 236; Kurzyński, Indeks LA 1957-1970 (oprac. niepubl.); Łojewski, Mecze mężczyzn, s. 51, 359; Encyklopedia (Statystyczna) LA, s. 59, 104, 122, 141, 155; Mistrovstvi Evropy, s. 108, 109; European Indoor Handbook, s. 40; MES, t. 2, s. 433; zur Megede, Die Geschichte der olympischen Leichtathletik, s. 274; APW, nr alb. 69330.
