ps. „Kowal”, piłkarz z warszawskiego Bródna, niewykorzystany talent, mistrz Polski z Łazienkowskiej, srebrny medalista z Barcelony (1992).
Urodzony 14 kwietnia 1972 w Warszawie, absolwent Szkoły Zasadniczej. Piłkarz (182 cm, 75 kg), napastnik, wychowanek miejscowej Olimpii i Poloneza (1985-1990), zawodnik warszawskiej Legii (1990-1994) i hiszpańskich zespołów Betisu Sewilla (1994 -1997) i Las Palmas (1997-1999). Największe sukcesy odniósł reprezentując wojskowy zespół z Łazienkowskiej. W ciągu 5 ligowych sezonów (1991-1995) rozegrał w nim 110 meczów i strzelił 40 bramek zdobywając 2-krotnie tytuł mistrza Polski (1994, 1995), Puchar Polski i Super Puchar (1994).
39-krotny reprezentant Polski (do 2001) w drużynie A – zdobył 11 goli. Debiutował w meczu ze Szwecją (1991), ostatni występ w meczu ze Szwecją (1999). Wielki i nie do końca wykorzystany talent piłkarski, w czym główną winę ponosi sam zawodnik (niezrównoważony w wypowiedziach i opiniach, często rozrywkowy tryb życia oraz trapiące go kontuzje). Tylko w połowie spełnił wielkie nadzieje licznego grona wielbicieli i entuzjastów.
*1992 Barcelona: napastnik drużyny piłkarskiej, która w grupie elim. (4 druż.) wygrała z Kuwejtem 2:0 i Włochami 3:0 oraz zremisowała z USA 2:2, zajmując 1 m. w grupie; w ćwierćfin. pokonała Katar 2:0, w półfin. zwyciężyła Australię 6:1, a w finale przegrała z Hiszpanią 2:3, zdobywając srebrny medal. Kowalczyk wystąpił we wszystkich meczach, zdobywając 1 bramkę w spotkaniu z Katarem, 2 bramki z Australią i 1 bramkę z Hiszpanią. Skład drużyny zob. – Adamczuk Dariusz.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 237 (tu błędna data urodzenia 18.04.1970); EP Fuji: Legia, s. 184, Biało-Czerwoni, t. 20, s. 170, Liga polska, t. 25, s. 184, Rocznik 92-93, t. 5, s. 38, Rocznik 98-99, t. 22, s. 13, 21, Rocznik 2000, t. 24, s. 15, 16, 24; Gowarzewski, Biało-Czerwoni, s. 364; Duński, Od Paryża, s. 396; Pawlak, Olimpijczycy, s. 129.
