ps. „Koń”, nauczyciel wf, trener, czołowy florecista świata lat sześćdziesiątych, srebrny (1964) i brązowy (1968) medalista olimpijski w drużynie, wybitny trener.
Urodzony 12 maja 1934 w Jaśle, woj. krakowskie, syn Eugeniusza (właściciel drukarni) i Zofii Juszczyk, absolwent miejscowego Państwowego Gimnazjum i Liceum (1951) oraz AWF w Warszawie (1958), gdzie otrzymał tytuł magistra wf. Już w szkole był czynnym sportowcem i organizatorem życia sportowego (SKS). Po maturze wyjechał do Przemyśla na kurs organizatorów wf rozpoczynając przygodę z „wielkim sportem”. Szermierz (178 cm, 74 kg) warszawskiego AZS (1953-1969), wychowanek trenera Kazimierza Laskowskiego, szpadzista, ale przede wszystkim leworęczny florecista – „drużynowiec”. Panuje opinia, że „bił się w zespole dobrze i potrafił w decydującym momencie wnieść w słabnący szereg mistrzów wiarę, opanowanie i spokój”.
2-krotny mistrz Polski we florecie (1961, 1963) i 3-krotny wicemistrz: we florecie (1958, 1968) i szpadzie (1962). Drużynowy mistrz kraju w szpadzie (1956) i 6-krotny wicemistrz Polski: we florecie (1957, 1964, 1968) i szpadzie (1963, 1965, 1967). Medalista mistrzostw świata w drużynie florecistów: srebrny – w Gdańsku (1963) i Paryżu (1965) oraz brązowy – w Turynie (1961), Buenos Aires (1962), Moskwie (1966) i Montrealu (1967). W konkurencji indywidualnej zajął 4 m. na MŚ w Gdańsku (1963). 2-krotny mistrz Uniwersiady w Porto Alegre (1963) we floretowej i szpadowej drużynie.
Po zakończeniu kariery zawodniczej – trener kadry narodowej floretu mężczyzn (1968-1978), m. in. współautor największego sukcesu olimpijskiego polskich florecistów w Monachium i autor decyzji, która pozostała w annałach naszej szermierki: zastąpienie w drużynie olimpijskiej Parulskiego – Godelem, który wypadł bardzo blado. Ale zwycięzców się nie sądzi. W latach następnych – trener szermierki w Kanadzie i Japonii. Mistrz Sportu, odznaczony m. in. wielokrotnie Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Krzyżem Kawalerskim OOP.
*1964 Tokio: szermierka, floret druż. – w grupie elim. (4 druż.) Polacy pokonali W. Brytanię 9:5 (Skrudlik 2 zw.) i Australię 13:3 (3 zw.), w ćwierćfin. zwyciężyli Rumunię 9:2 (3 zw.), w półfin. wygrali z Japonią 9:4 (2 zw.), a w finale przegrali z ZSRR 7:9 (2 zw.), zdobywając srebrny medal. Partnerami w drużynie byli: E. Franke, R. Parulski, J. Różycki i W. Woyda.
*1968 Meksyk: szermierka, floret druż. – w grupie elim. (4 druż.) Polacy pokonali Wenezuelę 10:6 (2 zw.), Argentynę 11:5 (2 zw.) i Węgry 9:4 (nie walczył), w ćwierćfin. pokonali RFN 9:4 (3 zw.), w półfin. przegrali z Francją 7:9 (3 zw.), a w pojedynku o m. 3-4 wygrali z Rumunią 9:3 (2 zw.) zdobywając brązowy medal (zw. Francja). Partnerami w drużynie byli: E. Franke, A. Lisewski, R. Parulski i W. Woyda.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 322; Pawlak, Olimpijczycy, s. 231-232; MES, t. 2, s. 423; Borzęcki, Białą bronią, s. 7, 13, 120 i dalsze; Duński, Od Paryża, s. 808-809; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 6, 7, 93 i dalsze; AAWF Warszawa, sygn. 960 / S.
