trener, bokser z Polanicy Zdroju, pierwszy polski medalista mistrzostw świata (1974), olimpijczyk z Montrealu (1976).
Urodzony 9 kwietnia 1950 w Polanicy Zdroju, syn Stanisława i Joanny Waszak, absolwent Technikum Górniczego, trener. Pięściarz (172 cm, 67 kg) wagi półśredniej BBTS Bielsko (1965-1971), Górnika Radlin (1971-1973) i Górnika Pszów (1973-1982). 2-krotny mistrz Polski (1978, 1979) i 8-krotny reprezentant kraju w meczach międzypaństwowych 1974-1978 (5 zwycięstw, 3 porażki).
2-krotny uczestnik mistrzostw świata (1974, 1978), skąd jako pierwszy Polak przywiózł medal (brązowy). Było to w Hawanie (1974), gdzie po trzech zwycięstwach, przegrał walkę półfinałową z Clintonem Jacksonem (USA). Mistrzem świata został Kubańczyk Emilio Correa. Dwukrotny zwycięzca turnieju „Czarne Diamenty” (1974, 1977). W sumie stoczył 320 walk (277 zwycięstw, 6 remisów, 37 porażek). Po zakończeniu kariery sportowej – szkoleniowiec w Górniku Pszów (aż do likwidacji), a potem Concordii Knurów i Jastrzębia. Zasłużony Mistrz Sportu.
Zmarł 4 maja 2022 roku.
*1976 Montreal: boks, w. półśrednia – w pierwszej kolejce przegrał 0:5 z Amerykaninem Clintonem Jacksonem i odp. z konk. (zw. J. Bachfeld, NRD).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 225; Kurzyński, Tysiąc wspaniałych (2), s. 108-109; Osmólski, Leksykon boksu, s. 77; Klimontowicz, Ruch olimpijski, s. 64; Skotnicki, Od Olimpii do Atlanty, s. 201; Pawlak,Olimpijczycy, s.114; USC Polanica Zdrój , AU 78/1950.
