BARANOWSKI ZENON FRANCISZEK (1930-1980)
stolarz, sprinter z Poznania, olimpijczyk z Melbourne (1956).
Urodzony 21 listopada 1930 w Swarzędzu k. Poznania, syn Franciszka i Pelagii, ukończył szkołę podstawową, z zawodu stolarz (po zakończeniu kariery – instruktor sportu). Sprinter Gwardii Warszawa (1952-1953) i poznańskich klubów: Gwardii (1954-1955) i Olimpii (1957-1961). 19-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1953-1958 (39 startów, 2 zwycięstwa indywidualne), 4-krotny mistrz kraju: 100 m (1953, 1954) i 200 m (1953,1957) oraz 12-krotny rekordzista Polski w biegu na 100 m (od 10.5 – 10.3) i sztafetach 4 x 100 i 10 x 100 m . Rekordy życiowe: 100 m – 10.3 (7 czerwca 1958 Szczecin ) i 200 m – 21.4 (11 września 1955 Budapeszt ). Uczestnik mistrzostw Europy w Sztokholmie (1958), gdzie sztafeta odpadła już w przedbiegu i Akademickich Mistrzostw Świata w Budapeszcie (1954), gdzie w biegu na 200 m zdobył medal brązowy (zw. Z. Stawczyk – 21.5) i srebrny w sztafecie 4 x 100 m – 41.4 (zw. sprinterzy ZSRR – 41.1). Po zakończeniu kariery zawodniczej był instruktorem sportu. Rozwiedziony. Zmarł w Poznaniu 10 października 1980.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 152 ; Pawlak, Olimpijczycy, s. 26 (w obu źródłach błędnie miesiąc urodzenia: grudzień i dzień śmierci: 12); Kurzyński , Indeks LA 1945-1956; Łojewski, Mecze mężczyzn, s. 37, 306-307; MP mężczyzn 1945-2001 (oprac. PZLA niepubl.); Encyklopedia (Statystyczna) LA , s. 19 , 95 , 112, 113, 129; zur Megede, Die Geschichte der olympischen Leichtathletik, t. 2, s. 152 , 153; USC Poznań, AZ 5506/1980.
*1956 Melbourne: 4 x 100 m – 1 m. w IV przedb. (3 zesp.) z czasem 40.9, 3 m. w I półfin. (6 zesp.) z czasem 41.1, 6 m. w finale (6 zesp.) z czasem 40.6 (zw. USA – 39.5). Partnerami B. byli: M. Foik, J. Jarzembowski i E. Schmidt.