trener, jeden z najlepszych pięściarzy polskich wagi koguciej, mistrz Europy z Warszawy (1953) i Berlina (1955), olimpijczyk z Melbourne (1956).
Urodzony 8 lipca 1930 w Wojnowie w woj. warszawskim, absolwent szkoły średniej (inspektor postępu technicznego), trener. Pięściarz wagi koguciej Czynu – Związkowca Gdynia (1946-1950), MKS Gwardii Gdańsk (1950-1954) i BBTS Bielsko (1954-1957). 4-krotny mistrz Polski: w w. koguciej (1952, 1953, 1955) i piórkowej (1954) i 7-krotny reprezentant kraju w meczach międzypaństwowych 1952-1956 (6 zwycięstw, 1 porażka). 2-krotny uczestnik mistrzostw Europy i dwukrotny mistrz Europy w w. koguciej.
W Warszawie (1953) w drodze do złotego medalu pokonał kolejno: Hämälainena (Finlandia), Rumuna Mindreanu i Borysa Stiepanowa (ZSRR). W Berlinie (1955) wygrał kolejno z Jugosłowianinem Radanovem, Rumunem Schiopu, Belgiem Hellebuyckiem i w finale ponownie zwyciężył Borysa Stiepanowa. Znakomity technik (perfekcyjny) i fighter był jednym z najlepszych polskich pięściarzy lat pięćdziesiątych. Zwycięsko zakończył pojedynki m. in. z takimi rywalami jak: Stanisław Woźniak, Leszek Drogosz, Janusz Kasperczak, Henryk Niedźwiedzki, Józef Kruża i Zdzisław Soczewiński oraz Tadeusz Rozpierski. Stoczył w sumie 262 walki z czego wygrał 245, a tylko 3 zremisował (w tym dwie z H. Niedźwieckim) i 14 przegrał. Dość powszechnie uznany za najlepszego pięściarza wagi koguciej w historii polskiego boksu. Po zakończeniu kariery zawodniczej (17 lutego 1957) był najpierw instruktorem, a potem trenerem I kl. Turowa Zgorzelec, GKS Tychy, Górnika Pszów i Walki Zabrze. Zasłużony Mistrz Sportu odznaczony m. in. złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Złotym Krzyżem Zasługi (1953). Żonaty (nauczycielka) miał dwie córki.
Zmarł 10 lipca 1985 w Katowicach (Ligocie) i pochowany został w Gdyni.
*1956 Melbourne: boks, w. kogucia – pierwszą kolejkę przeszedł bez walki, w drugiej przegrał z Claudio Barientosem (Chile) i odp. z konk. (zw. W. Behrendt, NRD).
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 332; Kurzyński, Tysiąc wspaniałych (2), s. 234-235; Zmarzlik, Bij mistrza, s. 196; Olszewski, O złote pasy, s. 183-186; Skotnicki, Od Olimpii do Atlanty, s. 183; Osmólski, Leksykon boksu, s. 232-233; Pawlak, Olimpijczycy, s. 243; Klimontowicz, Ruch olimpijski, s. 79; Gebert, Bombardier, s. 62-63.