trener, nauczyciel akademicki, najlepszy obrońca w historii polskiej piłki ręcznej, brązowy medalista olimpijski z Montrealu (1976), trener „brązowej” drużyny polskiej z MŚ w Dortmundzie (1982).
Urodzony 5 stycznia 1944 w Diepholz (Niemcy), syn Stefana i Weroniki Chmielewskiej, absolwent Technikum Przetwórstwa Papierniczego w Łodzi (1963) i warszawskiej AWF (1968), gdzie otrzymał tytuł magistra wf i uprawnienia trenera II kl. w koszykówce i piłce ręcznej. Sportem zainteresował się (1960) trenując koszykówkę w drużynie młodzików łódzkiego MKS MDK (pierwszy trener Andrzej Bogusz, późniejszy wieloletni dyrektor Muzeum Sportu w Łodzi), a potem w Widzewie. Lekcje basketu kontynuował podczas studiów w drużynie AZS – AWF („Czarodzieje z Bielan”) pod kierunkiem Zygmunta Olesiewicza. Był tam jednak tylko dobrym sparing partnerem w zespole gwiazd (Nartowski, Perka, Roniker, Niemiec, Kwiatkowski, Piwowar, Sitkowski). Kiedy zdecydował się na zmianę dyscypliny (za namową pp. Kamińskiego i Jaworskiego) miał już 23 lata, ale jego kariera sportowa prawie natychmiast nabrała rumieńców i potoczyła się błyskawicznie.
Po ukończeniu studiów (1968) jest zawodnikiem (189 cm, 88 kg) Spójni Gdańsk z którą zdobywa dwa tytuły mistrza Polski (1969, 1970). Po powrocie do Łodzi (1970) gra kilka lat w miejscowej Anilanie (w sumie ok.500 spotkań) po czym wyjeżdża do Austrii (1976-1979), gdzie jako szkoleniowiec i zawodnik zdobywa z ASKO Linz dwukrotnie mistrzostwo tego kraju (1978, 1979). Kolejny powrót do Łodzi (1980) i znów sukces szkoleniowy: zdobywa z Anilaną tytuł mistrza Polski (1983) pełniąc równolegle (od 1981) funkcję trenera kadry narodowej (tu odnosi także sukces na MŚ 1982). Kiedy okazało się, że na życzenie Moskwy bojkotujemy igrzyska w Los Angeles (1984), wyjeżdża do Zjednoczonych Emiratów Arabskich, gdzie pracuje z zespołami klubowymi i reprezentacją. Potem pełnił jeszcze funkcje trenerskie ponownie w Anilanie i Linzu, by na stałe osiąść w Łodzi, gdzie w miejscowym uniwersytecie jest starszym wykładowcą na Wydziale Wychowania Fizycznego. Wybitny zawodnik i trener.
W latach 1967-1976 rozegrał w barwach narodowych 142 spotkania (uczestnik m. in. MŚ 1970 i 1974 – 4 m.) pełniąc wielokrotnie funkcję kapitana zespołu. Obrotowy i doskonały obrońca uznany przez fachowców za najlepszego zawodnika na tej pozycji w historii naszej piłki ręcznej. Z jego osobą łączą się też dwa największe wyczyny związane z historią tej dyscypliny sportu: brązowy medal olimpijski w Montrealu (1976), gdzie występował jako zawodnik i kapitan zespołu (miał już 32 lata) oraz brązowy medal mistrzostw świata w Dortmundzie (1982), który zdobyli biało-czerwoni pod jego trenerskim kierownictwem. W Kanadzie, kiedy decydowały się losy medalu, a Niemcy zastosowali w obronie „krycie każdy swego”, rozegrał swoją najlepszą partię: wykorzystując umiejętności koszykarza zdobył jedną z decydujących bramek. A w Dortmundzie jego podopieczni nie tylko rozegrali kilka kapitalnych spotkań zdobywając brązowy medal, ale również wywalczyli olimpijski awans, o którym teraz ciągle marzymy, a do którego w Los Angeles (1984) nie doszło. Lubiany i ceniony, posiada dar i umiejętność współpracy z ludźmi (zawodnicy, działacze) nie tylko w kraju. Jest lektorem-wykładowcą Europejskiej Federacji Piłki Ręcznej (EHF). Zasłużony Mistrz Sportu (1973) odznaczony m.in. złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Złotym Krzyżem Zasługi.
*1972 Monachium: członek drużyny piłki ręcznej, która w grupie elim. (4 druż.) zremisowała ze Szwecją 13:13 (Kuchta 1 bramka), wygrała z Danią 11:8 (2 bramki) i przegrała z ZSRR 11:17 (1 bramka) zajmując 3. msc w grupie; w spotkaniu o 9-12. msc pokonała Islandię 20:17 (1 bramka); w meczu o msc 9-10 przegrała z Norwegią 20:23 (2 bramki) zajmując 10. msc w turnieju (zw. Jugosławia). Kuchta wziął udział we wszystkich spotkaniach. Skład drużyny zob. – Antczak Zdzisław.
*1976 Montreal: członek drużyny piłki ręcznej, która w grupie elim. (5 druż.) pokonała Węgry 18:16 (1 bramka), CSRS 21:18 i USA 26:20 (2 bramki) oraz przegrała z Rumunią 15:17, zajmując 2. msc w grupie (w rozgrywkach tej grupy uczestniczyła początkowo Tunezja, która po porażce z Polską 12:26 (ale nie dlatego, bojkot) wycofała się z turnieju i nie została sklasyfikowana; w meczu o 3-4. msc zwyciężyła RFN 21:18 po dogrywce (2 bramki), zdobywając brązowy medal (zw. ZSRR). Skład drużyny zob. – Antczak Zdzisław.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 248; Pawlak, Olimpijczycy, s. 141; Drygas, 75 lat piłki ręcznej, s. 60, 63-64, 67-68, 145-146; MES, t. 1, s. 314; Porada, Igrzyska, s. 444, 888, 902; Bogusz, Łódzcy olimpijczycy, s. 92-93; Duński, Od Paryża, s. 450-451; AAWF Warszawa, sygn. D-3556 / S.