SZOŁTYSIK ZYGFRYD LUDWIK
ps. „Zyga”, „Mały”, piłkarz, rekordzista – rozegrał w barwach Górnika Zabrze 500 spotkań, zdobywca złotego medalu na IO w Monachium (1972), strzelec decydującej bramki w meczu z ZSRR (2:1).
Urodzony 24 października 1942 w Suchej Górze koło Radzionkowa, syn Pawła i Klary Kubik, absolwent Technikum Chemicznego w Chorzowie, trener. Piłkarz (162 cm, 60 kg), napastnik, pomocnik, rozgrywający, wychowanek Zrywu Chorzów (1956-1961), zawodnik Górnika Zabrze (1962-1974 i 1975-1978), francuskiego US Valenciennes (1974-1975), kanadyjskiego Toronto Falcons (1978), Concordii Knurów (1978-1984), a po wyjeździe z kraju na stałe niemieckich klubów: Eintracht Hamm (1986-1987) i SVA Bockum Hoevel (1987-1990).
Był jednak przede wszystkim piłkarzem Górnika Zabrze: w ciągu 16 ligowych sezonów (1962-1974, 1976-1978) rozegrał w jego barwach 395 meczów, strzelił 91 bramek, 7-krotnie zdobył tytuł mistrza Polski (1963-1967, 1971, 1972 i 6-krotnie Puchar Polski (1965, 1968-1972). W sumie rozegrał w Górniku 500 spotkań oficjalnych, będąc wielkim partnerem Włodzimierza Lubańskiego w zdobywaniu bramek. Mały, niepokaźny, ale wielki sercem i duchem zawodnik, inteligentny, szybki, zwrotny umiał wejść w rytm gry kolegów i precyzyjnie podać piłkę. Obdarzony intuicją i sprytem, potrafił także zatrudniać bramkarzy osobiście. Wchodził często na boisko, kiedy wynik meczu był niekorzystny dla biało-czerwonych. Tak było podczas meczu na IO w Monachium (1972), kiedy już jako 30-letni zawodnik przeżył najradośniejszą chwilę w karierze sportowej. Podczas spotkania z ZSRR, kiedy wynik meczu był remisowy 1:1 (co dawało awans rywalom) wszedł 18 minut przed końcem na boisko i z podania swego wiernego klubowego druha Włodzimierza Lubańskiego strzelił zwycięską bramkę, otwierając biało-czerwonym drogę do finału. „Mały” kierowany niebywałym instynktem wyprowadził w pole bramkarza o bardzo długich rękach Jewgenija Rudakowa. W sumie rozegrał w reprezentacji spotkań 46 A + 7 i zdobył 10 goli (debiut w 1963 w meczu z Norwegią, ostatni występ w spotkaniu z Czechosłowacją w 1972). Zasłużony Mistrz Sportu (1970) odznaczony m. in. złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Krzyżem Kawalerskim OOP (1977). Laureat „Złotych Butów” (1969), Piłkarz Roku (1971).
*1972 Monachium: pomocnik drużyny piłkarskiej, która w grupie elim. (4 druż.) pokonała Kolumbię 5:1, Ghanę 4:0 i NRD 2:1 zajmując 1. msc w grupie; w grupie półfin. (4 druż.) zremisowała z Danią 1:1, oraz zwyciężyła ZSRR 2:1 (zwycięska bramka Szołtysika) i Maroko 5:0, zajmując 1. msc w grupie; w meczu finałowym wygrała z Węgrami 2:1, zdobywając złoty medal. Wystąpił w meczach z Kolumbią, Danią, ZSRR, Marokiem i Węgrami. Skład drużyny zob. – Anczok Zygmunt.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 342; EP Fuji: Górnik Zabrze, s. 193, Biało-Czerwoni, t. 20, s. 178, Liga polska, t. 25, s. 192; Klimontowicz, Ruch olimpijski, s. 80; 80 lat OZPN Katowice, s. 174; Pawlak, Olimpijczycy, s. 254 (tu błędnie: urodzony w Zabrzu); Duński, Od Paryża, s. 899-900; Gowarzewski, Biało-Czerwoni, s. 372.