lekarz pediatra, szpadzista klubów warszawskich, olimpijczyk z Helsinek (1952).
Urodzony 12 stycznia 1932 w Warszawie, syn Kazimierza i Stanisławy, absolwent miejscowego Liceum Techniki Dentystycznej (1950) i warszawskiej Akademii Medycznej 1955 (chirurg dziecięcy).
Szpadzista (178 cm / 78 kg) klubów stołecznych: AZS, Ogniwa, Gwardii i Warszawianki (1948-1956), wychowanek trenerów: J. Popiela, J. Keveya i K. Szemplińskiego. Mistrz Polski (1951) i brązowy medalista drużynowych MP w szpadzie (1956).
Lekarz (wieloletni pracownik szpitala WAM i Centrum Zdrowia Dziecka), trener, sędzia sportowy.
Zmarł 21 lutego 2020 roku w Warszawie.
*1952 Helsinki: szermierka, szpada druż. – w grupie elim. (3 druż.) po porażkach z W. Brytanią 6:10 (nie walczył) i Szwecją 0:9 (nie walczył), drużyna zajęła 3. msc i odp. z konk. Partnerami w drużynie byli: A. Krajewski, J. Nawrocki, A. Przeździecki i W. Rydz.
Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 203; Borzęcki, Białą bronią, s. 6, 10, 48, 183; Łuczak, Szermierka w Polsce, s. 229, 236, 240, 251, 296, 318; Pawlak, Olimpijczycy, s. 87.
