Za ich pośrednictwem Polski Komitet Igrzysk Olimpijskich dokonał selekcji kandydatów na olimpijczyków, uzyskał ich czasowe zwolnienie ze służby wojskowej, a także zorganizował osiem wyspecjalizowanych ośrodków przygotowawczych dla poszczególnych dyscyplin sportowych i przeprowadził zawody kwalifikacyjne w celu wyłonienia ekipy. Utworzył również Wydział Prasy i Propagandy dla upowszechnienia idei olimpijskiej i popularyzowania przygotowań. Reprezentacja była zatem gotowa do startu, ale… na naszych ziemiach trwała przecież wówczas wojna polsko-bolszewicka. Wobec konieczności skierowania wszystkich sił do obrony państwa, wyjazd do Belgii jednak odwołano. W dniu otwarcia igrzysk podano tę decyzję do wiadomości uczestników, a Polska wzięła symboliczny udział w defiladzie sztandarów.

Sport i sztuka

Nasz udział w igrzyskach wzbogacali przedstawiciele kultury i sztuki. Już podczas igrzysk Paryż 1924 wybitni polscy artyści zasiadali w jury Olimpijskiego Konkursu Sztuki. W latach 1928-48 nasi twórcy zdobyli 8 medali, w tym 3 złote: Kazimierz Wierzyński za tomik wierszy „Laur olimpijski” (1928), Józef Klukowski za rzeźbę „Wieńczenie zawodnika” (1932) i kompozytor Zbigniew Turski za „Symfonię olimpijską” (1948).

Podczas igrzysk olimpijskich polska sztuka była w szerokim zakresie eksponowana w programach kulturalnych. W Helsinkach (1952) „Uwerturę bohaterską” Andrzeja Panufnika wykonała orkiestra Fińskiej Filharmonii Narodowej, „Hymn olimpijski” Michała Spisaka odegrano na otwarciu igrzysk zimowych i letnich (1956), a kompozycja Krzysztofa Pendereckiego „Ekecheiria” otwierała Monachium 1972, przypominając światu, że „czas igrzysk powinien być czasem pokoju”. Ponadto igrzyska w Monachium reklamował wybrany w międzynarodowym konkursie plakat Jana Lenicy.
W Seulu 1988 – dużym powodzeniem cieszyły się występy polskiego teatru eksperymentalnego „Gardzienice” oraz rzeźby autorstwa Magdaleny Abakanowicz. W Sydney 2000 – polski artysta mieszkający w Australii Wojciech Pietranik wygrał konkurs na projekt medali olimpijskich . Udział polskich twórców w olimpijskich konkursach sztuki i w programach kulturalnych towarzyszących igrzyskom olimpijskim rozsławił polską sztukę na arenie międzynarodowej i wniósł trwały wkład do tzw. olimpiad kulturalnych.

Od 1928 roku pod egidą PKOl były organizowane krajowe konkursy, które kwalifikowały polskich twórców do udziału w międzynarodowych konkursach sztuki. Ich organizację kontynuowano także po zaniechaniu przez MKOl przeprowadzania konkursów olimpijskich. W krajowych konkursach i wystawach pokonkursowych pod nazwą „Sport w sztuce” prezentowali się najwybitniejsi polscy twórcy. Wyróżnione w nich dzieła znajdują się w wielu polskich i zagranicznych muzeach. Ich bogatą kolekcję ma Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie, które od 1952 roku spełnia bardzo ważną rolę w kształtowaniu i utrwalaniu związku sportu ze sztuką, a obecnie znajduje się w Centrum Olimpijskim PKOl. Dzięki krajowym olimpijskim konkursom sztuki rozwinęło się wiele dziedzin tj. tkanina artystyczna, medalierstwo, grafika i fotografia artystyczna, a także plakat sportowy i olimpijski, który ma już swoje stałe i ugruntowane miejsce w tzw. „polskiej szkole plakatu”.
Od 1969 roku Komitet, kontynuując działalność w dziedzinie kultury i sztuki, wyróżnia twórców złotymi, srebrnymi i brązowymi „Wawrzynami Olimpijskimi”.

W związku z odbywającym się w latach 2000-2012 pod auspicjami MKOl konkursem Sport i Sztuka, Komitet we współpracy ze związkami twórczymi, przeprowadza etap krajowy i organizuje wystawy pokonkursowe międzynarodowego konkursu sztuki pod auspicjami MKOl. Długą historię ma Konkurs na opowiadanie olimpijskie im. Jana Parandowskiego dla dzieci i młodzieży. Komitet – wraz z Akademią Sztuk Pięknych w Warszawie – organizuje plenery artystyczne dla profesorów i studentów ASP, prowadzi galerię w Centrum Olimpijskim organizującą wystawy malarstwa, grafiki, rzeźby, fotografii, współorganizuje przeglądy i festiwale filmów sportowych, wieczory literackie, spotkania autorskie, promocje książek… Swą wieloletnią działalnością PKOl zbudował trwałą więź sportu ze sztuką i ludźmi kultury; pozostaje wielkim rzecznikiem przywrócenia olimpijskich konkursów sztuki.