Organizowane były co cztery lata od 776 roku p.n.e. do 393 roku n.e. i były świętem religijnym ku czci Zeusa w Olimpii – słynnym centrum kultowo-sportowym położonym w Elidzie na Peloponezie. W zawodach (agonach) mogli wziąć udział wyłącznie rodowici Grecy (kobietom nie wolno było ani uczestniczyć, ani nawet oglądać zawodów).
Początkowo igrzyska trwały 1 dzień, później osiągnęły formę pięciodniową i obejmowały: wyścigi rydwanów, pięciobój klasyczny, konkurencje biegowe, boks, pankration (połączenie zapasów i boksu). Zwycięzcy poszczególnych konkurencji (olimpionikowie) otrzymywali oliwny wieniec.
W czasie igrzysk olimpijskich ogłaszano „święty rozejm” (ekecheiria), czyli zawieszenie broni. Igrzyska wiązały sport z kulturą i religią Greków, a wysiłek fizyczny z artystyczną ekspresją – rywalizacji sportowej towarzyszyły agony muzyczne i literackie.
Czteroletni okres, oddzielający poszczególne igrzyska zwany „olimpiadą”, Grecy przyjęli jako cykl chronologiczny rachuby czasu. Igrzyska w Olimpii trwały 1168 lat; w tym czasie rozegrano 293 igrzyska. W 393 roku n.r. rzymski cesarz Teodozjusz I Wielki wydał werdykt zakazujący organizowania pogańskich igrzysk. Dzięki wykopaliskom archeologicznym pod koniec XIX wieku odkryte zostały ruiny wszystkich głównych budowli w Olimpii. Wywołało to w Europie ogromne zainteresowanie historią starożytnych igrzysk olimpijskich, w tym także Pierre’a de Coubertin…
Dowiedz się więcej w naszej Strefie wiedzy!